Een jaar voordat ik startte met de opleiding tot PRI therapeut kreeg ik van een collega het boek Illusies van Ingeborg Bosch. Ze zei: ‘Dat moet je eens lezen’. Ik las het en wist intuïtief ‘dit klopt’.

In die tijd werkte ik met mensen met ernstige psychische klachten. Al meteen na mijn HBO-V lag mijn affiniteit bij het werken met mensen in de geestelijke gezondheidszorg. Na jaren als trainer met Dialectische GedragsTherapie (DGT) te hebben gewerkt, heb ik aansluitend, met de master Human Development op zak, zowel cliënten als medewerkers gecoacht. Mijn ervaring was dat veel cliënten, na een duidelijke vooruitgang, na verloop van tijd toch weer in oude patronen terugvielen. Waarom? Ik ging in begeleiding en leerde bij.

Ik leerde dat mijn kijk op de wereld en op andere mensen maar al te vaak bepaald wordt de bril waardoor ik kijk. Een bril die ieder mens al op zet als hij heel jong is en die vervolgens, als je je hier niet van bewust bent, een leven lang, via afweren, je kijk op de wereld bepaalt. Ik ontdekte dat de bekende uitspraak ‘ik geloof wat ik zie’ niet waar is. Het is precies andersom: we zien wat we geloven! Met behulp van de PRI technieken kan ik die bril afzetten en zien wat er werkelijk is om me heen. En eigenlijk is dat altijd een bevrijdende blik..

PRI leerde me dat als er bij mij een snaar wordt geraakt die me bijvoorbeeld onzeker of boos maakt, ik dan kan gaan voelen waar dat diep in mij, mee te maken heeft. Het gevolg is dat ik meestal niet meer boos hoef te worden, mezelf af hoef te leiden, veel te hard hoef te werken of iets anders schadelijks hoef te doen. De PRI-inzichten overtuigden me van het feit dat de sleutel voor verandering in mijzelf -en in ieder mens zelf- ligt opgeborgen.

Mij heeft het veel gebracht: Meer rust in mezelf. Het zoveel meer vanuit liefde kunnen begeleiden van mijn kinderen. Het zekere weten dat ik m'n cliënten iets biedt wat hen levenslang verder brengt.

Het is dan ook een voorrecht om op deze wijze met mensen te werken en hen te begeleiden bij hun vragen.